Τα προβλήματα των νέων

΄Οταν οι μαθητές έχουν κέφια, χιούμορ και  παράπονα, μπορούν αρπάζοντας την  ευκαιρία να σπάσουν τους τυπικούς φραγμούς που επιβάλλει η φορμαλιστική γραφή της έκθεσης και να μετατρέψουν το ίδιο το κείμενο σε σανίδα, τις λέξεις σε πανιά, για να ταξιδέψουν τις σκέψεις τους προσδοκώντας σε φιλόξενα πνεύματα-αποδέκτες  και ευήκοα ώτα. Η  παρουσίαση των προβλημάτων των νέων είναι μια πτυχή του θέματος " εφηβεία" που θίγει τοβιβλίο της Α΄ Λυκείου  στο μάθημα της Έκφρασης Έκθεσης. Η προσπάθεια χρήσης της ομοιοκαταληξίας  στο παρακάτω κείμενο είναι νομίζω "γιατί τ΄ ακούμε γλυκύτερα..."

Αγαπητέ κύριε Τάδε,
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε οι νέοι είναι χιλιάδες
και μη νομίζετε πως στεναχωριόμαστε
που μας τελείωσαν του κινητού οι μονάδες.
Έχουμε να φροντίζουμε παπούδες και γιαγιάδες,
δεν κανει να φέρνουμε αντιρρήσεις
σε μπαμπάδες και μαμάδες.

Ο λόγος που γράφτηκε η επιστολή αυτή
είναι να καταλάβετε οι μεγάλοι
τι περνάμε εμείς, οι μικροί,
και τι θέλουμε από τη ζωή.

Τα προβλήματά μας είναι πολλά
και ίσως να ανέφερα πιο πάνω αρκετά
Πάντως παράπονο μας είναι
που δεν μπορούμε να κοιμηθούμε σωστά.

Αύριο έχουμε σχολείο
να μάθουμε εξισώσεις,
τους αρχικούς χρόνους του "λύω",
ασκήσεις, διαγωνίσματα
του κόσμου τα προβλήματα.

Μόλις η ώρα πάει δύο
λέμε εμείς στη σχολική τάξη αντίο.
Βλέπουμε εσάς στο καφενείο
να λέτε για τον αγώνα που έληξε 3-2

Φτάνουμε στο  σπίτι
τρώμε για μεσημέρι
κι όλα μοιάζουν με καταδίκη.

Πάω στο δωμάτιο μου
πρέπει να διαβάσω,
να έχω το κινητό
κλειστό,
να γράψω και να σβήσω
και αν οι γονείς μου το ζητήσουν,
σε κάτι να τους βοηθήσω.

Η ώρα πέρασε ,
πρέπει να πάω για αγγλικά
και πηγαίνοντας  στο δρόμο
τρώω δυο γλυκά.
Έχω ετοιμάσει την έκθεσή μου
και όλα τα σχετικά.

Φτάνω στο κτίριο,
στον όροφο που είναι το φροντηστήριο,
κι αν βοήθεια χρειαστώ
ρωτώ των αγγλικών τον κύριο.

Γυρίζω πάλι σπίτι
κι αισθάνομαι όπως αισθάνεται
μέσα στο κλουβί
ένα σπουργίτι.
Αν είμαι αγόρι,
βγάζω βόλτα το σκυλί.
Αν είμαι κόρη,
χαλαρώνω και πιάνω πίσω το μαλλί.

Μετά ανοίγω τηλεόραση
και μου φωνάζουν οι γονείς
ότι θα χαλάσει
των ματιών μου η όραση.
Τι να κάνω τόσο απελπισμένος
τρώω δυο σοκολάτες στεναχωρημένος.
Μετά φταίω εγώ
που έγινα παιδί χοντρό,
βλέπω τα σπυράκια μου
και πάω να κάνω εμετό!

Μα η μαμά μου λέει
"εσύ είσαι όμορφο παιδί,
εσύ είσαι μια χαρά.
Τώρα πέταξε τα σκουπίδια
και πήγαινε το μικρό στην παιδική χαρά"

Μια φωνή μου λέει
"μην εγκαταλείψεις..."
Πω πω  ξέχασα
πρέπει να κάνω τις αυριανές ασκήσεις".
Ο πατέρας  μου μου λέει
"πήγαινε στο κρεβάτι  σου μικρέ!
Είναι αργά, τον υπολογηστή να σβήσεις"


Κύρια Τάδε,
εσείς γιατί μου κορνάρετε καταμεσής στο δρόμο,
γιατί λέτε εμένα αργόσχολο,
εσείς που κάθε μέρα βλέπετε το Φώσκολο;
Δείξτε και σε μένα λίγη ωριμότητα
και μη με αντιμετωπίζετε
με τόση ωμότητα.
Στην ηλικία μας ήσασταν αλλιώς,
δε λέω, ήσασταν των γονιών σας ο βοηθός.
Μα είχατε έρωτες και άλλες ασχολίες,
 εμείς που να προλάβουμε
ασχολούμαστε με αηδίες...

Ίσως δε φταίμε εμείς
μήπως λέω, φταίνε οι δικοί μας οι γονείς και εσείς;
που δεν ξέρανε σε τι κόσμο φέραν τα παιδιά τους,
που δε θα έχουν ποτέ την υγειά τους.

Άκουσα ότι μας είπανε η γενιά του "Τίποτα".
 Μα τελικά έχουμε μόνο αισθήματα.
αφού δε μας αφήσατε άλλο τίποτα
Πιστεύουμε στο Θεό
και για να αλλάξουν όλα,
εγώ αυτόν παρακαλώ.

Εκ μέρους όλων των νέων
Ένα παιδί.
(Γιώργος Κερέμογλου,
ας είναι το όνομα μου)